Ro, hêdî hêdî destê xwe dikişand ji rûyê erda hişk û zuha ya çilê havînê. Tariyê bi dizîka xalîçeya xwe radixist li dawa çolistanê. Û sirra êvarê yek bi yek dida ber xwe qirş û qalên keramperan. Wek şerpezeyekê dibir û dianî ber konê ji mûyên helebî. Û çirên bi donê zeytûnên Emmanî dilerizand ji pozikê findê. Bi şan û kert û birînên xwe dirokçeyekî li ser lingan bû Rewan. Her kaş û kendal, beyar...